Onze generatie kan haar ideeën sneller dan ooit over de wereld verspreiden. Dat maakt ons zeer adaptief als soort. Public speaker Jason Silva stelt ons de vraag voor welke ideeën we dan zullen kiezen.

Silva biedt filosofie, wetenschap en kunst voor de YouTube generatie. Zijn eigen YouTube kanaal biedt een stroom aan ‘trailers voor ideeën’ die opgeteld miljoenen keren zijn gezien en gedeeld. In deze editie maakt hij de kijker bewust van de eigen verantwoordelijkheid in de verspreiding van goede ideeën.

In de evolutie ging het er nog om wie de beste genen had, om daarmee als soort te overleven. Tegenwoordig zijn in belangrijke maten de ideeën doorslaggevend voor onze soort. Bijzondere enkelingen krijgen de kans om hun denkbeelden met de snelheid van het licht over de aarde te verspreiden.

Maar wat zijn de ideeën die wij helpen verspreiden? Zijn wij ons wel bewust van die verantwoordelijkheid? Telkens als wij een idee delen, tweeten, publiceren of posten dragen we bij aan de verspreiding. Zo schrijven we allemaal samen onze toekomst en hebben we grote invloed op hetgeen er gebeurt.

Het is de moeite waard eens af en toe wat video’s van deze Jason Silva te bekijken of een abonnement te nemen. Want Silva kan in korte tijd enorm inspireren en nieuw perspectief bieden over de meest uiteenlopende onderwerpen. En het aardige daarbij is dat de films in een krachtige dynamiek zijn gemaakt. Vooralsnog alleen in het Engels, maar deze video’s zijn uiteraard heel geschikt om te verspreiden via de sociale media.

(eerder gepubliceerd op stadsgoud.nl)

Het begint met een dagelijks tekeningetje op mijn iPad. Draw Something is een app waarmee je steeds speelt tegen een willekeurige medespeler uit de wereld. Die moet het woord raden dat jouw tekening uitbeeldt. Mijn tekeningetje is op die dag een soldaat met Ray-Ban zonnebril, een puppy in zijn armen. Mijn tegenspeler raadt het woord en gebruikt de respons-optie van maximaal 100 karakters. Met het commentaar: “He looks like my father”.

Het duurt een paar heen en weer tekeningetjes voordat ik begrijp dat mijn tegenspeler een Amerikaanse dame is. Ze schrijft dat haar vader sneuvelde bij de bevrijding, in het plaatsje Boslar, in Duitsland. Zijn graf is te vinden op het Amerikaans kerkhof in Margraten. Dat is bij toeval maar een paar kilometer van mijn huis vandaan, reageer ik. Ik stuur haar daarop mijn emailadres en lees dat ze in Tucson, Arizona woont. Haar naam is Brenda. Feitelijk heeft ze haar vader nooit gekend, omdat hij is opgeroepen toen zij nog een peuter was.  In haar mail zit een link met de details van zijn graf.

Op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten liggen meer dan 8.000 gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Deze Brenda is een van de vele nabestaanden die hun vader, broer of andere geliefde bij onze bevrijding hebben verloren. De meeste Europeanen hebben daar nog steeds hun vrijheid aan te danken. Zo ben ik ook Brenda mijn diepe respect verschuldigd, omwille van haar vaders bijdrage aan onze bevrijding.

Ik besluit voor Brenda en haar familie een video-mail te maken. Mijn mobiele is ook als camera best geschikt, bovendien kan ik er eenvoudige video’s mee monteren. Op de dag voor Memorial Day staat een passend bloemstuk klaar bij de bloemist, en als ik daar vertrek op weg naar het Amerikaanse kerkhof in Margraten, laat ik de camera meteen meelopen.

Het is een prachtige lentedag en ik maak allerlei opnamen: onderweg en natuurlijk vooral van het kerkhof en het graf. Velen zijn met bloemen in de weer, het ziet er zeer verzorgd uit. In de middag monteer ik de beelden tot een vloeiend geheel als een personal videomail, met teksten in beeld en voeg muziek toe. Die muziek is gecomponeerd door Jonathan Knight en past volmaakt bij het bericht. De titel van het muziekstuk heet dan ook “Lost”.

Het resultaat van dit alles is een video van 5 minuten in het Slow Television genre, waarbij de betrokkenen alle tijd krijgen de route naar het kerkhof en de setting aldaar te beleven. En die beleving blijkt van grote waarde voor de nabestaanden van deze zo vroeg overleden vader. De familie heeft immers nooit eerder het graf bezocht. De avond vóór Memorial Day ziet Brenda de video en daarmee de rustplaats van haar vader die ze nooit gekend heeft. Ze mailt terug ‘I’m speechless.’ En schrijft over de waarde van het document voor haar familie. Voor mij was het een gelegenheid om mijn diepe respect te tonen voor al die families die hun dierbaren verloren in de strijd om onze vrijheid. Maar voor Brenda en haar broer is deze ontmoeting wel haast een miraculeuze ervaring.